วันหนึ่งแม่กับลูกสาวชื่อน้องแนน พากันไปกราบขอพรผู้ใหญ่ท่านหนึ่งที่ตนเองนับถือที่อยู่ในหมูบ้านภายในอำเภอเดียวกัน ผู้ใหญ่ท่านนี้อายุมากแล้วและมีคนนับถือมากมายทั้งในจังหวัดเดียวกันและต่่างจังหวัดไกลๆ ท่านมีความรู้เรื่องสมุนไพรรักษาโรคและไม่เคยคิดเงินเวลาคนมารักษา ท่านเป็นคนดีมีเมตตามาก ชื่อเสียงท่านเป็นที่รู้จักมานานทุกคนที่มาก็อยากจะเข้าพบท่าน แค่ได้คุยกับท่าน เห็นรอยยิ้มของท่าน ก็ราวกับจะหายป่วยแล้ว น้องแนนเดินทางกลับมาจากที่ทำงานที่กรุงเทพฯ เพื่อมาเยี่ยมแม่ที่บ้าน ซึ่งทั้งสองคนเคยได้รับการรักษาจากผู้ใหญ่ท่านนีั้้้ สองแม่ลูกจึงตั้งใจจะไปกราบและนำของมาเยี่ยมท่านผู้ใหญ่ด้วย โดยที่ลูกสาวเพิ่งพักผ่อนได้ไม่กี่ชั่วโมงเพราะขับรถมาไกล พอไปถึงบ้านผู้ใหญ่ก็มีหลานสาวของผู้ใหญ่บอกให้รอก่อน โดยบอกว่า "ท่านผู้ใหญ่พักผ่อนอยู่ท่านไม่ค่อยสบาย ขอให้รอถึงบ่ายสองโมง" แม่ลูกต้องรออีกประมาณสองชั่วโมง เมื่อถึงบ่ายสองตามที่หลานสาวของผู้ใหญ่นัดไว้ น้องแนนก็เข้าไปถาม หลานผู้ใหญ่ตอบว่า "ท่านยังไม่ตื่นเลย" น้องแนนก็เสียใจเพราะตัวเองขับรถมาไกลมาก ไม่อยากมาเสียเที่ยวจึงเข้าไปอ้อนวอนหลานผู้ใหญ่ว่า "ฉันเดินทางมาตั้ง 300 กิโลเมตร ขอให้ฉันได้เข้าไปเยี่ยมท่านผู้ใหญ่เถอะนะ" และแม่ก็เข้าไปรบเร้าหลานสาวผู้ใหญ่ด้วย เมื่อหลานสาวผู้ใหญ่เห็นความตั้งใจจึงเข้าไปดูว่าผู้ใหญ่ตื่นหรือยัง และเดินมาบอกว่า "ท่านตื่นแล้ว แต่ท่านพูดไม่ได้แล้วนะ ท่านกำลังไม่สบาย ให้แค่เอาของมาให้ท่านก็พอ" แม่ลูกดีใจมากและตามหลังหลานสาวผู้ใหญ่เข้าไปในห้อง พอเข้าไปก็เห็นมีกลุ่มคนสองสามคนนั่งรออยู่ และผู้ใหญ่ก็ลุกขึ้นนั่งได้ ลูกสาวก็ดีใจแสดงว่าผู้ใหญ่ไม่ได้ถึงกับนอนซมและก็อยากจะปรึกษาปัญหาสุขภาพของตนเองด้วย พอแขกที่มาเยี่ยมกลุ่มแรกเสร็จแล้ว น้องแนนก็ขอหลานสาวผู้ใหญ่ว่า "ขอคุยกับพ่อผู้ใหญ่ได้ไหม" หลานสาวผู้ใหญ่บอกทันทีว่า "ไม่ได้ ท่านไม่สบาย หมอสั่งห้ามพูด แค่ให้เข้ามาเยี่ยมก็ดีแค่ไหนแล้ว" พ่อผู้ใหญ่ได้ยินก็ห้ามหลานสาวตัวเองและบอกให้น้องแนนพูดคุยกับตนได้ น้องแนนก็ปรึกษาปัญหาสุขภาพของตนเองและพ่อผู้ใหญ่ก็จัดยาให้ หลานสาวของพ่อผู้ใหญ่รู้สึกไม่ค่อยพอใจเพราะอยากให้ผู้ใหญ่พักผ่อนมากๆ ไม่อยากให้ใครมารบกวน น้องแนนได้ยาและเดินออกมาจากห้องพร้อมแม่และไม่ยอมมองไปที่หลานสาวของผู้ใหญ่เลยเพราะเสียใจและน้อยใจที่เขาไม่ยอมให้ตัวเองได้เข้าพบและพูดคุยกับผู้ใหญ่ พอขับรถออกมาก็บ่นกับแม่ว่า "ไม่ยอมให้เราเข้าไปพบผู้ใหญ่ง่ายๆ ก็ทีหนึ่งแล้ว แถมยังมาบอกว่าไม่ให้พูดกับพ่อผู้ใหญ่อีก หนูรู้สึกเสียใจมากเลย และน้อยใจเขาด้วย" แม่เลยถามลูกสาวว่า "ลูกได้เข้าพบพ่อผู้ใหญ่หรือเปล่าละจ๊ะ" ลูกสาวตอบว่า "ได้แต่หนูก็ยังรู้สึกเสียใจกับคำพูดของเขาอยู่" แม่ถามต่อว่า "ตอนแรกเราคิดว่าจะได้เ้ข้าไปเยี่ยมเฉยๆ แต่เรากลับได้พูดคุยกับพ่อผู้ใหญ่ แถมพ่อผู้ใหญ่ยังจัดยาให้อีกใช่ไหม" และแม่ก็บอกว่า "แล้วเราจะยังไปเสียใจกับเรื่องอื่นและคนอื่นทำไม ก็ในเมื่อเรามาไม่เสียเที่ยว ได้ทั้งเข้าเยี่ยมและได้ยามารักษาตัวเอง ซึ่งเกินเป้าหมายของเราแล้ว เราน่าจะดีใจไม่ใช่หรือ"
ลูกสาวดูอารมณ์สงบลงและขับรถต่อกลับบ้านและไม่พูดถึงเรื่องนี้อีกเลย
ไม่มีใครทำให้เราเสียใจ ยกเว้นตัวเราเอง
......แด่แม่ผู้ยิ่งใหญ่ ที่ดูแลทั้งกายและใจตลอดมา........
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น